Ένας πολύ ενδιαφέρον άνθρωπος που διαβάζοντας αρχικά το βιογραφικό του και στη συνέχεια το βιβλίο του («Το κλειδί» – Εκδόσεις Ευγνώμων), είναι ο Αντώνης Χατζηγιάννης. Δε θα πω περισσότερα, νομίζω πως οι απαντήσεις του θα σας δώσουν να καταλάβετε τι εννοώ...
Καλησπέρα Αντώνη και σε ευχαριστώ γι αυτή τη συνέντευξη!
Καλησπέρα. Εγώ σε ευχαριστώ για τη φιλοξενία. Δεν είχα ποτέ ξανά παρόμοια εμπειρία και το βρίσκω διασκεδαστικό. Δε γίνεται άλλωστε να μην περάσω ωραία συζητώντας με ανθρώπους που αγαπάνε το βιβλίο. Πολλά μπράβο για τη δουλειά που κάνετε.
Θα μπορούσα να ξεκινήσω αυτή τη συνέντευξη με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους, πιάνοντας διάφορες πτυχές τις ζωής σου, από αυτά που αναφέρεις στο βιογραφικό σου, όμως προτίμησα να περάσω απευθείας στο βιβλίο, γιατί νομίζω πως συζητώντας γι αυτό, θα βγουν πολλά πράγματα στην επιφάνεια (και αυτή παίζει να είναι η μεγαλύτερη εισαγωγική παράγραφος που έχω γράψει ποτέ σε ερώτηση). Το «Κλειδί» λοιπόν, 40 διδακτικές ιστορίες βγαλμένες μέσα από την ίδια τη ζωή. Πώς μπορούν να βοηθήσουν τον αναγνώστη;
Για αρκετά χρόνια πριν γράψω «Το κλειδί» διάβαζα ασταμάτητα, άκουγα podcasts, παρακολουθούσα σεμινάρια. Προσπαθούσα να αναπτύξω τον εαυτό μου, να γίνω καλύτερος. Πάντα πίστευα και ακόμα το πιστεύω, ότι ο άνθρωπος από τη μέρα που έρχεται στη ζωή μέχρι τη μέρα που φεύγει οφείλει να αναπτύσσετε πνευματικά. Έτσι θα γίνει καλύτερος ο κόσμος. Προσπαθώντας λοιπόν να μάθω πράγματα, ένοιωθα ότι κάπου το έχανα. Πίεζα τον εαυτό μου, έβαζα στόχους, ήμουν πειθαρχημένος και γενικά είχα πετύχει αρκετά πράγματα. Αυτά ακόμα πιστεύω ότι δεν ήταν λάθος, το πρόβλημα όμως ήταν ότι δεν ζούσα το παρών, δεν απολάμβανα τα απλά πράγματα, η ακόμα καλύτερα, δεν έπαιρνα μαθήματα από τα απλά και καθημερινά. Ε λοιπών «Το κλειδί» αυτό κάνει, περιγράφει τα μαθήματα που μας δίνει η καθημερινή μας ζωή. Τις περισσότερες από τις ιστορίες του μπορεί να τις ζούμε καθημερινά. Δεν τις βλέπουμε όμως, δεν τις παρατηρούμε, δεν μαθαίνουμε από αυτές. Ευελπιστώ ότι διαβάζοντάς κάποιος «Το κλειδί», την επόμενη μέρα το πρωί θα δει τα πράγματα λίγο αλλιώς, δεν θα αλλάξει κάτι στον κόσμο, δεν θα λυθούν όλα τα προβλήματα, ίσως όμως αλλάξει ο τρόπος που βλέπει κάποιος τα πράγματα. Όπως λέει και ένας αγαπημένος «Αν βλέπεις παντού ασχήμιες, ο λεκές είναι στα γυαλιά σου, καθάρισε τα». Εύχομαι το «Το κλειδί» να μας βοηθήσει να καθαρίσουμε τα γυαλιά μας.
Ενώ παρέδιδες σεμινάρια για την βελτίωση των ανθρώπων στη δουλειά τους, αποφάσισες να αλλάξεις «ροή» και να τους βοηθάς στην βελτίωση της ζωής τους. Πώς προέκυψε αυτό και πόσο δύσκολη ήταν η μετάβαση;
Ασχολούμαι με την ανάπτυξη ανθρώπινου δυναμικού. Η εταιρία που εργάζομαι πιστεύει σε αυτό και μου δίνει την ευκαιρία να κάνω αυτό που αγαπώ. Μέσα από τη δουλειά μου είδα ανθρώπους να εξελίσσονται, να πετυχαίνουν επαγγελματικούς στόχους και να γίνονται καλύτεροι. Κατάλαβα ότι «επαγγελματική ανάπτυξη» και «προσωπική ανάπτυξη» δεν απέχουν και πολύ. Όποιος λέει ότι είναι άλλος στη δουλειά και άλλος στο σπίτι ή ότι το ένα δεν επηρεάζει το άλλο, προφανώς κάτι κάπου το χάνει. Γι’ αυτό το λόγο πολλές φορές σε συζητήσεις με ανθρώπους στον εργασιακό χώρο, προσπαθώντας να τους δώσω κάποια καθοδήγηση, μοιραία συζητάμε και πράγματα που δεν έχουν να κάνουν άμεσα με τη δουλειά. Όπως σας είπα και πριν, μαζί πάνε αυτά. Στις συζητήσεις αυτές αν και βλέπω την επιθυμία που έχουν οι συνομιλητές μου να συζητήσουμε θέματα προσωπικού επιπέδου, το επιτρέπω μέχρι το σημείο που είναι κάτι που επηρεάζει άμεσα τη δουλειά μας και μετά ‘το μαζεύω’. Αυτό πιστεύω είναι ηθικά σωστό προς τον εργοδότη μου. Δεν γίνετε όμως να κλείσω τα αυτιά μου στην ανάγκη που έχουμε να αναπτύξουμε τον εαυτό μας με τρόπο τέτοιο που να μας επιτρέψει να έχουμε καλύτερη ζωή. Έτσι κατάλαβα ότι ήθελα να μιλήσω γι’ αυτό και επέλεξα να το κάνω μέσω του βιβλίου μου. Δύσκολο δεν ήταν, απολαυστικό ήταν να βάζω τις σκέψεις μου στο χαρτί για θέματα που αγαπώ.
Οι ιστορίες που περιλαμβάνει το βιβλίο, δεν είναι αποκλειστικά δικές σου, αλλά και άλλων ανθρώπων οι οποίοι στις διηγήθηκαν και τις έγραψες. Προσωπικά είμαι της άποψης πως κάθε άνθρωπος έχει τουλάχιστον μία ιστορία να διηγηθεί και να μας διδάξει κάτι… Η δική σου άποψη;
Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο μαζί σου. Κάπου έχω διαβάσει ότι όταν μιλάμε απλά επαναλαμβάνουμε αυτό που ξέρουμε, όταν όμως ακούμε μαθαίνουμε καινούρια πράγματα. Δυστυχώς τις περισσότερες φορές προτιμάμε να μιλάμε αντί να ακούμε γι’ αυτό και δεν προοδεύουμε. Επαναλαμβάνουμε συνέχεια την ίδια ιστορία και όταν μιλάει ό άλλος κλείνουμε τα αυτιά μας. Σκεφτείτε πόσο σοφότεροι θα ήμασταν αν μαθαίναμε να ακούμε περισσότερο. Όλοι οι άνθρωποι είναι σημαντικοί και ο καθένας έχει την δική του αξιοθαύμαστη ιστορία. Το θέμα είναι να επικοινωνούμε, να ακούμε πρώτα και μετά να μιλάμε. Η αξία της επικοινωνίας λέει, είναι πολύ ποιο μεγάλη από αυτή των χρημάτων. Αν έχουμε από ένα κέρμα, σου δώσω το δικό μου και μου δώσεις το δικό σου, τότε θα έχουμε ξανά από ένα κέρμα. Όταν όμως ξέρω εγώ κάτι και σου το πω κι εσύ κάνεις το ίδιο, τότε δεν γνωρίζουμε από ένα πράγμα αλλά από δύο. Τόσο απλό.
Πιστεύεις πως οι άνθρωποι έχουν ένα σκοπό ζωής και πόσο εύκολο είναι να ανακαλύψουν τον σκοπό αυτό;
Αν μου έκανες αυτή την ερώτηση πριν από 10 χρόνια θα σου έλεγα τι «πιιιιπ….» είναι αυτά που με ρωτάς. Σαν κι εμένα είναι οι περισσότεροι άνθρωποι. Όταν ακούνε συζητήσεις για θέματα όπως αυτό, τα θεωρούν χαζομάρες και δεν ασχολούνται. Έτσι ήμουνα κι εγώ που λες μέχρι που, παρά το γεγονός ότι όλα πήγαιναν καλά στη ζωή μου, ή έτσι νόμιζα τουλάχιστον, δεν ένοιωθα ολοκληρωμένος. Είχα τη δουλειά μου, το σπίτι μου, τη γυναίκα μου, όλα όσα μας έχουν μάθει ότι πρέπει να έχουμε για να είμαστε ευτυχισμένοι δηλαδή, αλλά δεν ένοιωθα έτσι. Μέχρι που μια μέρα στερήθηκα κάτι για να το προσφέρω σε κάποιον άλλο που το είχε ανάγκη, γύρισα στο σπίτι και δε μπορούσα να κοιμηθώ από τη χαρά μου. Όταν ήρθε στη ζωή ο γιος μου αυτό άλλαξε ακόμα περισσότερο, καμία χαρά δεν συγκρίνετε με την ευτυχία και την ολοκλήρωση που μου προσφέρει η ύπαρξη του. Αργότερα ξεκίνησα να διαβάζω, να ψάχνω μέσα μου, να εξελίσσομαι. Είδα τη ζωή αλλιώς, είδα ότι σκοπός στη ζωή μου δεν είναι μόνο να προσφέρω στους άλλους, αλλά και στον εαυτό μου που τόσα χρόνια τον είχα παραμελήσει. Πιστεύω ότι πλέων στα 37 μου χρόνια έχω ανακαλύψει ποιος είναι ο σκοπός της ζωής μου. Μοίρασμα, προσφορά, αγάπη, εξέλιξη, όμορφες στιγμές. Με ρώτησες αν είναι εύκολο. Ένας αγαπημένος λέει πάντα ότι η ζωή είναι εύκολη, απλή δεν είναι. Έτσι σας λέω κι εγώ ότι είναι εύκολο να λέμε ότι έχουμε ένα σκοπό ζωής και ότι ξέρουμε ποιος είναι αυτός, δεν είναι όμως καθόλου απλό. Θέλει ψάξιμο, πολλή ψάξιμο κυρίως μέσα μας. Αξίζει όμως.
Περνάνε διάφορα μηνύματα μέσα από το βιβλίο σου. Ποιο είναι όμως το βασικό; Ποιο είναι τελικά το… «Κλειδί»;
Δύσκολη ερώτηση. Πιστεύω ότι το κλειδί για την επιτυχία του καθενός είναι διαφορετικό και το ξέρει μόνο ο ίδιος. Επίσης ξέρω πολύ καλά ότι από ένα βιβλίο ο καθένας μας αντιλαμβάνεται διαφορετικά πράγματα. Αυτά που είμαστε έτοιμοι να αντιληφθούμε ή αυτά που θέλουμε να αντιληφθούμε. Ακόμα κι εσύ ο ίδιος αν διαβάσεις ένα βιβλίο και μετά από μερικά χρόνια το ξαναδιαβάσεις ίσως αντιληφθείς διαφορετικά πράγματα. Δεν θα ξεφύγω όμως από την ερώτηση σου και θα προσπαθήσω να απαντήσω όσο πιο σύντομα γίνετε. Το «Κλειδί» για μένα είναι η εξέλιξη. Το βιβλίο μας δείχνει πόσα πολλά μπορεί να πάρει κανείς, απλά και μόνο βλέποντας λίγο διαφορετικά αυτά που συμβαίνουν στην καθημερινότητα. Μόνο αυτό μας κάνει καλύτερους. Και επειδή αγαπώ το διάβασμα και πάντα μου αρέσει να μιλάω με λόγια μεγάλων, ο Robin Sharma σε ένα από τα σπουδαία βιβλία του λέει «Καλύτερη γνώση = Καλύτερες επιλογές, Καλύτερες επιλογές = Καλύτερα αποτελέσματα». Εγώ θα πρόσθετα Καλύτερα αποτελέσματα = καλύτερη ζωή.
Πόσο καιρό σου πήρε για να γράψεις το βιβλίο;
Μεγάλη ιστορία. Δεν ξέρω πως γράφονται τα άλλα βιβλία γιατί δεν είμαι επαγγελματίας συγγραφέας αλλά νομίζω ότι «Το Κλειδί» γράφτηκε με ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο. Ξεκίνησα να καταγράφω ιστορίες πολύ πρόχειρα τρία περίπου χρόνια πριν αποφασίσω να τις κάνω βιβλίο. Όταν λέω πρόχειρα το εννοώ, μέχρι και σε χαρτοπετσέτα έχω γράψει. Όταν αποφάσισα να τις μαζέψω μου πείρε άλλον ενάμισι χρόνο περίπου να τις κάνω βιβλίο, να το στείλω για αξιολόγηση και να εγκριθεί, να γίνει η επιμέλεια και όλα όσα έπρεπε να γίνουν για να βγει ένα ωραίο αποτέλεσμα.
Ζούμε σε μία εποχή που κυριαρχεί ο φόβος για το αύριο και η ανασφάλεια. Πώς μπορεί να αντιστραφεί αυτό κατά τη γνώμη σου;
Δεν θα σου απαντήσω σαν Αντώνης, θα σου απαντήσω σαν ένας αναγνώστης που έχει επηρεαστεί από «Το κλειδί». Συμφωνώ μαζί σου, ζούμε σε μια εποχή που όλα αλλάζουν γρήγορα, δεν υπάρχει τίποτα σταθερό και όντος υπάρχει ανασφάλεια. Αυτό δεν πιστεύω να αλλάξει, τουλάχιστον όχι σύντομα. Όπως λέει όμως και «Το κλειδί» σημασία δεν έχει τι συμβαίνει γύρω σου, σημασία έχει εσύ τι κάνεις. Έχεις επιλέξει να κάθεσαι και να παρακολουθείς όλη μέρα ειδήσεις βλέποντας όλα αυτά τα τραγικά, όπως λένε, που συμβαίνουν στον κόσμο ή έχεις επιλέξει να διαβάζεις, να μαθαίνεις με οποιοδήποτε τρόπο και να γίνεσαι καλύτερος; Έχεις επιλέξει να ονομάσεις την εποχή μας, εποχή φόβου και ανασφάλειας ή εποχή ευκαιριών; Στο βιβλίο μου υπάρχει μία ιστορία που μου έχει διηγηθεί ένας φίλος που αναφαίρετε στην Κύπρο του 1974, αυτή και αν ήταν εποχή φόβου και ανασφάλειας. Η ιστορία περιγράφει πως δύο αδέλφια απλά και μόνο βλέποντας διαφορετικά τα πράγματα, είχαν εντελώς διαφορετικά αποτελέσματα στη ζωή τους.
Κλείνοντας, θα ήθελα να σου ζητήσω να μας αναφέρεις τι άλλο να περιμένουμε από εσένα; Ποια τα μελλοντικά σου σχέδια;
Είμαστε στο ξεκίνημα της χρονιάς και είναι περίοδος σχεδιασμού. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες κάθομαι και καταγράφω τους στόχους μου. Πρέπει να σου πω, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ότι τις δύο τελευταίες χρονιές όχι απλά έχω αποτύχει παταγωδώς στους περισσότερους στόχους μου, αλλά έχουν γκρεμιστεί όλες οι σταθερές που είχα στη ζωή μου. Μετά από όλα αυτά αν διαβάσει κανείς τους στόχους μου τώρα, θα πιστέψει ότι είμαι ένας εντελώς διαφορετικός άνθρωπος με αυτόν που ήμουν τότε. Παρόλα αυτά κάτι που δεν έχει αλλάξει είναι η αγάπη μου για διάβασμα και γράψιμο. Γράφω κάτι με θέμα την αυτοεκτίμηση, ένα θέμα που χρειάστηκε να φάω τα χαστούκια που έχω αναφέρει νωρίτερα για να καταλάβω πόσο σημαντικό είναι. Έτσι αποφάσισα να μελετήσω πολύ για να αλλάξω τη δική μου ζωή προς το καλύτερο αλλά και να προσπαθήσω να το αποτυπώσω στο χαρτί με τον δικό μου τρόπο έτσι ώστε να μπορέσω να βοηθήσω και άλλους που δεν εκτιμούν τον εαυτό τους όσο θα έπρεπε και πιστέψτε με είναι πάρα πολλοί. Στόχος μου είναι να καταφέρω να το ολοκληρώσω όλο αυτό μέχρι το τέλος της χρονιάς.
Θέλω να σε ευχαριστήσω και πάλι για την αποδοχή της πρόσκλησης γι αυτή τη συνέντευξη. Η τελευταία παράγραφος είναι δική σου, μπορείς να κλείσεις αυτή τη συνέντευξη όπως εσύ νομίζεις.
Δεν θέλω να αρχίσω τις κλασσικές ευχαριστίες αλλά είναι αναπόφευκτο. Σε ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία που μου έδωσες να συζητήσουμε για τόσο όμορφα θέματα. Θέλω επίσης να ευχαριστήσω την Άντρη Χαιράλλα, τις εκδώσεις «Ευγνώμων» και όσους δούλεψαν για να έχουμε «Το Κλειδί» στα χέρια μας. Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω όλους όσους ήταν μαζί μου στα δύσκολα και ακόμα περισσότερο αυτούς που είναι μαζί μου στα όμορφα. Τέλος, όπως λέω πάντα «Να αγαπάς, να ευγνωμονείς, να εξελίσσεσαι». Να αγαπάς τον εαυτό σου πρώτα για να μπορείς να έχεις αγάπη να μοιράσεις, να ευγνωμονείς για ότι καλό συμβαίνει έστω και αν το θεωρείς αυτονόητο και να εξελίσσεσαι, κάθε μέρα που περνά να είσαι καλύτερος από αυτόν που ήσουν χθες.
Επειδή είμαι και λίγο παραδοσιακός έχω και υστερόγραφο.
Υ.Γ. Ευχαριστώ το γιο μου Άγγελο που με μαθαίνει πως να αγαπώ και να ζω τη ζωή έτσι όπως μόνο τα παιδιά ξέρουν.
