Ο Αντώνης Μπαλασόπουλος γεννήθηκε το 1970 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και κατόπιν συνέχισε τις σπουδές του στην Αγγλική Λογοτεχνία και τη Συγκριτική Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, στις ΗΠΑ. Από το 2001 εργάζεται, αρχικά ως Λέκτορας και τώρα ως Αναπληρωτής Καθηγητής Συγκριτικής Λογοτεχνίας, στο Τμήμα Αγγλικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κύπρου, όπου ειδικεύεται στη λογοτεχνία της Ουτοπίας από την αρχαιότητα ως το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα, τη σχέση Ουτοπίας και μοντερνισμού, την πολιτική θεωρία, τη φιλοσοφία, και την κριτική θεωρία. Από τον Μάιο του 2019 είναι Κοσμήτορας της Σχολής Ανθρωπιστικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κύπρου.
Έργα του στο χώρο της δημιουργικής γραφής είναι δύο συλλογές αφορισμών και μικρών δοκιμίων —Απ’ το μάτι της βελόνας. Αρχείο ελλειπτικών παρορμήσεων (Galerie Astra, εκτός εμπορίου, 2010) και Το βιβλίο των μικρών συλλογισμών (Galerie Astra, 2011)— καθώς και οι ποιητικές συλλογές Πολλαπλότητες του Μηδενός (Σαιξπηρικόν, 2020) και Λευκό στο λευκό (Ενύπνιο, 2021).
Πέρσι κυκλοφόρησε και το νέο του βιβλίο «Το βιβλίο των πλασμάτων».
Το πλάσμα—λέξη χρήσιμη στο βαθμό που δεν διαφοροποιεί ζώο και άνθρωπο—ή καλύτερα, τα πλάσματα, πληθυντικά, με ενδιαφέρουν, ανάμεσα σε άλλα, για λόγους που άπτονται της ποιητικής: μου επιτρέπουν οπωσδήποτε μια διαφυγή από το πρώτο πρόσωπο και την εν γένει ανθρωποκεντρικότητα του ποιητικού λόγου, η οποία συχνά, ιδιαίτερα εδώ και κάποιες δεκαετίες, ολισθαίνει σε απλή εγωκεντρικότητα. Πόσο μάλλον σε μια εποχή όπου το «οικουμενικό» ως αντιστάθμισμα στην τάση αυτή, βρίσκεται σε παρατεταμένη και σφοδρή κρίση. Με κεντρικό έναυσμα την ιδέα του βιολόγου και βιοσημειωτιστή von Uexküll (για τον οποίο η ανά χείρας συλλογή περιέχει ένα όχι και τόσο κολακευτικό ποίημα) ότι υπάρχουν πολλαπλές και διακριτές δομήσεις του κόσμου που αντανακλούν τις διαφορετικές οργανώσεις αισθητηριακής αντίληψης ανόμοιων μεταξύ τους ζωικών οργανισμών, η συλλογή αυτή φιλοδόξησε να αποτελέσει μια συλλογή ετερογενειών, κι έτσι επίσης μια συλλογή που έχει, δια μέσω της ανομοιογένειας των πλασμάτων της, απελευθερωθεί από το μοντερνιστικό τοτέμ του «χαρακτηριστικού ύφους». Τα ποιήματα που περιέχονται εδώ είναι συνειδητά γραμμένα με πολλά διαφορετικά ύφη, διαθέσεις και τεχνικές: κάθε ένα επιχειρεί να αποτελέσει μια ζωοποιητική νησίδα ξεχωριστή από τις άλλες.
