Πρώτη μου επαφή με τον συγγραφέα και νομίζω πως το μετάνιωσα που ξεκινήσα μαζί του με αυτό το βιβλίο.
Ο Φίτζεκ στον “Αναλφάβητο” συνεχίζει όσα έχει κάνει με επιτυχία στα προηγούμενα βιβλία του, έχοντας όμως μια δόση υπερβολής, που ίσως να ξεπερνάει τα όρια της πραγματικότητας και να μπαίνει στη φαντασία.
Το βιβλίο ξεκινά με μία σκηνή που κατά την προσωπική μου άποψη, ήταν αχρείαστη, αφού δεν πρόσφερε τίποτα στην πλοκή του έργου, αλλά πήρε τον ρόλο της αφήγησης της ιστορίας. Μάλιστα όταν επέστρεψε η ιστορία σε αυτή τη σκηνή, ομολογώ πως την είχα ξεχάσει (τόσο αχρείαστη).
Από εκεί και πέρα, μέχρι την μέση του βιβλίου, η ιστορία κυλάει με αρκετό ενδιαφέρον, όμως στη συνέχεια περιπλέκεται το πράγμα. Ο Φίτζεκ προσπαθεί να δημιουργήσει μία ανατροπή που να ενθουσιάσει τον αναγνώστη. Σε κάποιους αυτή η επιλογή του συγγραφέα μπορεί να δουλέψει, σε άλλους όχι. Αυτό έχει να κάνει με τα προσωπικά αναγνώσματα που έχει ο καθένας. Για εμένα προσωπικά, δεν δούλεψε…
Η έρευνα που έχει κάνει ο Φίτζεκ για το βιβλίο του και τον αναλφαβητισμό είναι σε βάθος, ενώ αγγίζει μία εσωτερική αναζήτηση του πώς ο άνθρωπος μπορεί να καταλαγιάσει την σκοτεινή πλευρά που κρύβει μέσα του.
Γενικά το βιβλίο διαβάζεται ευχάριστα, δημιουργώντας ερωτηματικά, κάποια εκ των οποίων απαντώνται, κάποια άλλα όχι. Και κλείνοντας, θα πρέπει να σταθώ στο σημείωμα του συγγραφέα στο τέλος του βιβλίου, το οποίο πρέπει να διαβάσετε, αφού δίνει μία ίσως διαφορετική οπτική της ιστορίας.
Για το Books-cy.com,
Αντώνης Κατσαρός
