Η Μαρία Λάμπρου κυκλοφόρησε την ποιητική συλλογή της με τίτλο «Θαμπές Φωτασπίδες» από τις εκδόσεις ΑΡΧΥΤΑΣ.
Δείτε φωτογραφίες από την παρουσίαση του βιβλίου που έγινε το Καλοκαίρι στην Πάφο υπό μορφή θεατρικής αποτύπωσης, ενώ πιο κάτω ακολουθεί το βιογραφικό της συγγραφέως και δείγμα της ποίησης της που μας απέστειλε η ίδια και την ευχαριστούμε πάρα πολύ!
Η Μαρία Λάμπρου είναι ο άνθρωπος της αδιάκοπης αναζήτησης. Η αναζήτηση η ίδια την εμπνέει! Αμφιταλαντεύεται, μα τελικά βαστάζει τον αβάστακτο αγώνα, έστω με αντοχή που ανασαίνει βαριά, μέσα απ’ τα σκοτάδια ενός κόσμου δυνάστη. Δεν την τρομάζει το σκοτάδι, το θεωρεί αναγκαία χρήσιμο -αν όχι ελκυστικό- γιατί μέσα απ’ αυτό θα βγει στο φως ν’ αναγεννηθεί. Ξεφεύγει από φράσεις παγίδες, από φωνές της ανυπεράσπιστες, αλλά αποδέχεται τη μυστηριακή γοητεία της μοναξιάς. Περπατά τη ντροπή χωρίς πυξίδα, έχοντας ως πυξίδα της τα «σ’ αγαπώ». Ζωή δεν είναι να πας από φως σε φως, ή απ’ το ένα σκοτάδι με απάθεια στο επόμενο μοιραίο σκοτάδι. Ζωή, κατ’ ουσία, είναι το να δίνεις προσωπική μάχη να μεταβείς απ’ το σκοτάδι στο φως για ν’ αναβαπτιστείς, εκεί όπου θα γνωρίζεις την ελευθερία μετά από τη μάχη, τον έρωτα ως δώρο, όπου έχεις «γνώθι σαυτόν», που λίγο τον γνώριζε μες στο σκοτάδι και στην πλάνη όπου ζούσες. Πέρα από τις πολύχρωμες εντυπώσεις, αναζητεί το προπύργιο της αυτογνωσίας. Εκεί φυλάει μια προσδοκία, «μια αβέβαιη συνάντηση στη γωνιά μιας αιωνιότητας» για να γίνει μέρος της. Κάποτε νιώθει ασαφή τον βαθύ προορισμό της. Ωστόσο, γνωρίζει πως η ηχώ αποσυντίθεται στο διηνεκές, και τολμά να κάνει ηρωική έξοδο για να δικαιώσει το μεγαλείο της ηχώς. Επιπλέον, κηδεύει στην απεραντοσύνη τον άδοξο μα σαγηνευτικό έρωτα του Ορφέα. Καταλήγει στοχαστικά: «ελεγεία στιγμών ο θάνατος ̸ πόνος απτός, παφλασμός του αδίκου ̸ χαρές αφορισμένες, ελπίδες εξοστρακισμένες ̸ ανυπαρξία». Η αναζήτηση του φωτός είναι ο σκοπός, και συνεχίζει.
Δρ Ιωσήφ Σ Ιωσηφίδης
Πρόεδρος Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ
Η Μαρία Λάμπρου γεννήθηκε το 1989 στην Πάφο της Κύπρου όπου διαμένει μόνιμα σήμερα. Είναι απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών στα Νομικά ( LLM). Είναι μέλος του Παγκυπρίου Δικηγορικού Συλλόγου. Είναι φοιτήτρια του τμήματος «Σπουδές στον Ελληνικό Πολιτισμό» του Ανοικτού Πανεπιστημίου Κύπρου και υποψήφια φοιτήτρια στο Μεταπτυχιακό πρόγραμμα «Δημιουργική γραφή» του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια δημιουργικής γραφής της Αλυσίδας Πολιτισμού «ΙΑΝΟΣ». Της αρέσει το θέατρο και η μαγειρική, αγαπά τη λογοτεχνία και τη μουσική τα οποία συνδυάζει με βόλτες στη θάλασσα. Στον ελεύθερο της χρόνο ασχολείται με τη χειροτεχνία.
” Εισαγωγικό σημείωμα
Η στιγμή που κάποιος έρχεται κατά κυριολεξία στον κόσμο δεν είναι και η μόνη στιγμή που κηρύττει τη μετάβαση από το σκότος στο φώς, από την ανυπαρξία στην κίνηση, από το τίποτα στο κάτι. Η ανθρώπινη ύπαρξη πλανάται ανάμεσα στο χάος και το φώς, πάλλεται από συνεχείς δονήσεις στην προσπάθεια της να γνωρίσει την ελευθερία, τον έρωτα, τον ίδιο της τον εαυτό.
Μια διαδρομή ατέρμονη, ένας αβάστακτος αγώνας με παλινδρομήσεις γνώριμα γοητευτικές. Ένας τυχερός άνθρωπος αναγεννάται πολλές φορές και συνεχώς, αυτοπαγιδεύεται στα σκοτεινά του σημεία, υφαρπάζεται από τις αναστολές του και απελευθερώνεται οικειοθελώς κάθε στιγμή της αιωνιότητας.
Αυτή τη διαδρομή με τα ηδονικά ξέφωτα και τους γοητευτικούς σκοτεινούς ουρανούς ονομάζω ζωή.”
Εαρινή απώθηση
Μια δέσμη χλωμών υακίνθων
τα εγκαίνια μιας Άνοιξης απατηλής
αυτοαναίρεση σε κάθε της άνθος
τα ανέκκλητα σημάδια της
παράπονο ματωμένο
κύκλοι δυσαρμονίας,
εντός εκτός και επί τα αυτά
η μοναξιά στενεύει επικίνδυνα
και εγώ;
δεν είμαι εδώ
απαρνιέμαι ξανά μια δέσμη χλωμών υακίνθων
όμηρος σε λέξεις που άργησαν
και εγώ ;
δεν είμαι εδώ
δηλώνω φυγή σε κάθε παλμό
Ένας καφές απ’ τις ἐξι
Κρεβάτια φθαρμένα, σπασμένα παράθυρα
ακροθιγώς ηδονή
οπτασία ανθρωπόμορφου ιστού
η πλήξη θεραπεύεται
αιωρούμενες ατασθαλίες
σε μια ώρα ανάγκης
ψυχές καμένες
η νεκρανάσταση εμφανής
αιτούμαι άφεση αμαρτιών
σε ένα κόσμο δυνάστη
μια εκκρεμής εισβολή και ένας καφές απ΄ τις έξι
η ασαφής καταδίκη μου
Φυσική συγχορδία
Δέντρα του άνεμου ριγούν στις ατασθαλίες της μνήμης
μορφές αποσυντίθενται στο άπειρο της σκέψης –
ποιες ρίζες κρατούν την ανθρώπινη μοίρα;
και εμείς;
μια προσδοκία, μια αβέβαιη συνάντηση στη γωνιά κάποιας αιωνιότητας
