Το books-cy.com καταπιάνεται σήμερα με το γοητευτικό μυθιστόρημα της Μαρίας Παΐση με τίτλο «επιχείρηση Λάζαρος» και επικοινώνησε με τη συγγραφέα ώστε να μάθει περισσότερα γι’ αυτό.
Αναλυτικά:
Καλησπέρα σας και σας ευχαριστούμε για αυτή τη συνέντευξη.
Καλησπέρα. Εγώ σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για τη φιλοξενία στο books-cy.com. Η σελίδα σας καταπιάνεται με τον γραπτό λόγο, κάτι που αγαπώ ιδιαίτερα οπόταν με χαροποιεί πάρα πολύ αυτό το συναπάντημα. Είναι τιμή μου να απαντήσω σε οποιανδήποτε ερώτησή σας.
Αρχικά θα ήθελα να μας παρουσιάσετε τον εαυτό σας, πώς ασχοληθήκατε με τη συγγραφή, τι ήταν αυτό που σας ώθησε.
Πω πω… Τι να πω για εμένα; Ας αρχίσουμε με την καταγωγή. Είμαι παιδί προσφύγων από το κατεχόμενο χωριό της Κερύνειας, Δίκωμο. Μεγάλωσα στην επαρχία Λευκωσίας στη θαλπωρή μιας απλής, ζεστής και δημιουργικής οικογένειας, μαζί με τα δυο μικρότερα αδέλφια μου. Αγόρια… Καταλαβαίνετε τι θέλω να πω. Πολλή τρέλα και απέραντη αγάπη.
Σπούδασα κομμωτική και κατέχω διπλώματα από Κύπρο και Αγγλία. Δούλεψα σε δικό μου κομμωτήριο πέραν των 20 χρόνων και από το 2017 εργάζομαι ως καθηγήτρια σε κολλέγιο όπου διδάσκω στο Ανώτερο Δίπλωμα κομμωτικής.
Παντρεύτηκα έναν υπέροχο άντρα και η μεγαλύτερη ευλογία στη ζωή μας αποδείχτηκε η γέννηση των τριών παιδιών μας. Όπως αντιλαμβάνεστε έχω δουλειά πλήρους απασχόλησης! Η ζωή μου είναι γεμάτη με ευθύνες, υποχρεώσεις, αλλά και το δυνατότερο συναίσθημα όλων. Με αγάπη. Τόση πολλή που η καρδιά μου είναι μονίμως χαμογελαστή.
Θα έλεγα πως είμαι μια γυναίκα σαν όλες τις άλλες. Νομίζω δηλαδή… Χα χα… Με τα καλά μου και τα κακά μου. Με ανησυχίες και συναισθήματα. Τρέχω μέσα στο εικοσιτετράωρο να προλάβω τον χρόνο που και εκείνος τρέχει με τη σειρά του με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Αν και δεν τον προφταίνω ποτέ, δεν παραιτούμαι. Πείσμα ο χρόνος, πείσμα και εγώ.
Γενικά θα έλεγα πως είμαι ανήσυχο πνεύμα. Πάντα κυνηγάω κάτι. Βάζω κάποιο στόχο ή σκοπεύω να πραγματοποιήσω κάποιο όνειρό μου. Όλο γεννιούνται καινούργιες ιδέες στο μυαλό μου και θέλω να κάνω εκείνο και το άλλο και ακόμα κάτι και ούτω καθεξής. Παρακολουθώ σεμινάρια, εκπαιδευτικά προγράμματα, διοργανώνω διαγωνισμούς ή συμμετέχω σε show και εθελοντικές δράσεις. Τέλος πάντων… Αυτά δεν τελειώνουν ποτέ. Είναι πράγματα που τρέφουν την ψυχή μου και μου δίνουν χαρά και ικανοποίηση.
Ευτυχώς, εκτός από σοβαρότητα και υπευθυνότητα, έχω χιούμορ και περιβάλλομαι με ανθρώπους που έχουν επίσης χιούμορ, αλλά και κατανόηση, αλλιώς δεν θα την πάλευα. Δεν αφήνω, όμως, τίποτα, να κλέψει τον χρόνο και την προσοχή που πρέπει να δίνω στα πιο σημαντικά πράγματα, όπως είναι η οικογένειά μου. Προσπαθώ να ισορροπώ τις προτεραιότητές μου και να βάζω την κάθε ασχολία στη θέση που της αρμόζει. Αυτό που χρειάζεται είναι ένας καλός προγραμματισμός και στην τελική με λίγη προσπάθεια και υπομονή, όλα χωράνε.
Την ώρα, όμως, που γράφω συμβαίνει το εξής. Ο χρόνος μοιάζει στάσιμος. Ζω τον μύθο καθώς εξελίσσεται στην οθόνη του υπολογιστή μου. Παρασύρομαι σε μέρη μακρινά. Αν δεν ήταν το σπίτι γεμάτο με τα αγαπημένα μου πρόσωπα, πιστέψτε με, οι δείχτες του ρολογιού θα γύριζαν όλο τον κύκλο σαν σφαίρα, δεκάδες φορές και εγώ δεν θα χαμπάριζα. Τι και αν ο ήλιος θα ανέτελλε, κατόπιν καθόταν στον θρόνο του και τέλος βυθιζόταν πίσω από τον ορίζοντα; Εγώ θα παρέμενα σε άλλο κόσμο. Μαγικό, φανταστικό, πλασματικό…
Όσον αφορά το ερώτημα σχετικά με το πως ασχολήθηκα με τη συγγραφή και τι ήταν αυτό που με ώθησε, η απάντηση είναι πως δεν θυμάμαι. Ανέκαθεν διάβαζα και έγραφα. Από μικρό παιδί ενθουσιαζόμουν με τα μολύβια, τα τετράδια και γενικά ότι είχε σχέση με γράψιμο. Ήμουν πολύ μικρή όταν έγραφα ποίηση, στίχους και διάφορα κείμενα.
Βέβαια, η αλήθεια είναι πως οι γονείς μου λάτρευαν τα βιβλία. Διάβαζαν διάφορα, έκαναν σχόλια και φόρτωναν τη μέρα μας με γνώση και πληροφορίες. Ίσως, αυτό έπαιξε κάποιο ρόλο στη δική μου περίπτωση, αν και τα αδέλφια μου δεν γράφουν.
Δεν θα ήθελα να παραλείψω το ότι είμαι εγγονή παραμυθά. Ο παππούς μου εκτός από ποιήματα, έφτιαχνε και ιστορίες για μεγάλους. Σύμφωνα με τις διηγήσεις του πατέρα μου, ο παππούς καθόταν στα στενά του χωριού, περιτριγυρισμένος από τους συγχωριανούς του και έλεγε ιστορίες. Έτσι περνούσαν τα βράδια τους την τότε εποχή, όπου δεν υπήρχε η τηλεόραση και το διαδίκτυο. Κάποιες ιστορίες τελείωναν μέσα στην εβδομάδα και κάποιες άλλες μετά από έναν ολόκληρο χρόνο. Ίσως κληρονόμησα το πάθος του για τη δημιουργία χαρακτήρων… Δεν ξέρω…
Πάντως, γράφουν και τα παιδιά μου… Ιστορίες μεγάλες, μικρές, διαλόγους, στοίχους… Απ’ ότι φαίνεται, πήραν από τη λόξα μου…
Το πρώτο μου βιβλίο δεν είναι μυθιστόρημα. Είναι διδακτικό, έχει ως τίτλο, «Τα μυστικά της κομμωτικής τέχνης» και προέκυψε από την ανάγκη που υπήρχε σε μια ακαδημία κομμωτικής. Τελικά εγκρίθηκε από το υπουργείο παιδείας για τις βιβλιοθήκες των τεχνικών σχολών και από το 2017 χρησιμοποιείται από καθηγητές και φοιτητές σε σχολές, ακαδημίες και στο κολλέγιο όπου διδάσκω. Αν και προηγουμένως είχα γράψει κάποια σκετς και είχα λάβει μέρος σε διαγωνισμούς, το συγκεκριμένο βιβλίο ήταν ο λόγος που ξεθάρρεψα σαν να λέγαμε και συνειδητοποίησα πως τα έργα μου δεν έπρεπε να μένουν κλεισμένα μέσα στο συρτάρι.
Έτσι ακολούθησε το δεύτερο βιβλίο μου, το μυθιστόρημα Κραδασμοί στον Χρόνο. Κατόπιν το «επιχείρηση ΛΑΖΑΡΟΣ» και κάποιες συμμετοχές σε ανθολόγια ποίησης. Πρόσφατα κατοχύρωσα το πρώτο μου θεατρικό, με τίτλο «Ένα ατυχές συμβάν», το οποίο είναι κωμωδία. Επίσης, έχω λάβει μέρος σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και έχω μερικές διακρίσεις. Η πιο πρόσφατη είναι η δεύτερη θέση που πήρε το μονόπρακτό μου σε παγκόσμιο διαγωνισμό με θέμα την ειρήνη.
Τι σας ώθησε στη συγγραφή του «επιχείρηση Λάζαρος»; Από που εμπνευστήκατε την ιστορία του;
Ώθηση… Χαίρομαι που μου κάνετε αυτήν την ερώτηση διότι με βάζετε σε σκέψεις. Λοιπόν, αυτό που θεωρώ πως με ώθησε στη συγγραφή του βιβλίου, «επιχείρηση Λάζαρος», είναι η φαντασία μου και τίποτα άλλο. Όπως εμφανίζονται από το πουθενά διάφοροι ήρωες στο κεφάλι μου, έτσι έκανε και την εμφάνισή του ο Λάζαρος. Άρχισα να γράφω γι’ αυτόν και ο μύθος του με πήρε πάρα κάτω.
Δεν έχω εμπνευστεί την ιστορία του από κάπου. Όλο το βιβλίο και οι 671 σελίδες είναι μυθοπλασία. Το όνομα Λάζαρος δεν είναι το πραγματικό όνομα του κεντρικού ήρωα. Πρόκειται για έναν τύπο ο οποίος ξυπνά στο νοσοκομείο μετά από κώμα και δεν θυμάται τίποτα άλλο πέραν ενός τετραψήφιου αριθμού. Χιουμοριστικά ο άντρας δίπλα του τον αποκαλεί Λάζαρο. Όμως, το όνομα αυτό έχει μια βαθύτερη έννοια η οποία αποκαλύπτεται στην πορεία… Δεν θα πω, όμως, περισσότερα, όπως δεν θα εξηγήσω γιατί υπάρχει στον τίτλο η λέξη «επιχείρηση», ώστε ο αναγνώστης διαβάζοντας το βιβλίο να έχει τη χαρά να τα ανακαλύψει μόνος του. Απλά να αναφέρω πως ο Λάζαρος, στην προσπάθειά του να ανακαλύψει ποιος είναι, μπλέκεται σε ένα απίστευτο κυνηγητό.
Το «επιχείρηση Λάζαρος» βρίσκεται στα ράφια του βιβλιοπωλείου εδώ και περίπου έναν χρόνο. Είστε ικανοποιημένη από τα σχόλια που ακούτε μέχρι τώρα γι’ αυτό;
Είμαι πάρα πολύ ικανοποιημένη. Συγκινημένη θα έλεγα. Τα σχόλια είναι θετικά και αρκετές φορές πολύ θερμά. Αναγνώστες έχουν αναφέρει ότι βυθίστηκαν στις σελίδες του, κόλλησαν και δεν μπορούσαν να το αφήσουν από τα χέρια τους. Επίσης, ανάφεραν πως η αγωνία τους χτύπησε στο κόκκινο. Τέτοιες εκφράσεις με ενθαρρύνουν. Επίσης, το βιβλίο έχει πάρει θετικές κριτικές από βιβλιομάδες και συνδέσμους, όπως η κριτική που πήρε από τον Ε.Π.Ο.Κ. (Ελληνικός Πολιτιστικός Όμιλος Κυπρίων).
Έχουν γίνουν και κάποιες «νύξεις» για να μεταφερθεί το «επιχείρηση ΛΑΖΑΡΟΣ», στην οθόνη και να γίνει τηλεοπτική σειρά. Προς το παρόν, όμως, δεν υπάρχει τίποτα σχετικό και τίποτα βέβαιο να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα. Δεν ξέρω αν θα προκύψει κάτι στο μέλλον. Θα δούμε…
Αν και δεν είναι κύριος σκοπός τα θετικά σχόλια και δεν μου ταιριάζει καθόλου η έπαρση και η περηφάνια, τα καλά λόγια είναι εποικοδομητικά. Αποτελούν κίνητρο και ενθάρρυνση ώστε να συνεχίσω να γράφω, όχι μόνο για εμένα, αλλά και για το ευρύ αναγνωστικό κοινό.
Θα σας εξομολογηθώ, όμως, κάτι. Στην παρουσίαση του συγκεκριμένου βιβλίου συνέβη κάτι το οποίο πυροδότησε την ανησυχία μου και προβληματίστηκα για το αν θα είναι αντάξιο του προηγούμενου βιβλίου μου. Όταν δόθηκε το μικρόφωνο στο κοινό για ερωτήσεις, η συζήτηση στράφηκε στο βιβλίο Κραδασμοί στον χρόνο. Σκεφτείτε για λίγο τη σκηνή. Έκανα παρουσίαση του «επιχείρηση ΛΑΖΑΡΟΣ», αλλά το κοινό μιλούσε για το «Κραδασμοί στον Χρόνο». Μάλιστα, με ενθουσιασμό. Ακόμα και την ώρα όπου αναγνώστες με πλησίαζαν για να υπογράψω το βιβλίο τους, «επιχείρηση ΛΑΖΑΡΟΣ», σχολίαζαν τους Κραδασμούς. Κάποιοι με ρώτησαν αν θα γράψω «Κραδασμοί στον χρόνο», Νο.2. Δεν σας κρύβω πως… ενώ ένιωσα μια αναπάντεχη χαρά για την αγάπη που έδειξαν, ένιωσα, όμως, και μια έντονη ανησυχία για τις ψηλές προσδοκίες τους. Σκεφτόμουν, μήπως δεν τους αρέσει το καινούργιο και κατ’ επέκταση τους απογοητεύσω. Ευτυχώς, αυτό δεν έγινε ποτέ. Το βιβλίο άρεσε εξίσου με το προηγούμενο.
Κυρίως άρεσε η δράση. Η ιστορία του βιβλίου διαδραματίζεται σε τρεις εποχές με κυρίαρχη εποχή τη σημερινή. Η μετάβαση από την μια εποχή στην άλλη υπάρχει μόνο στα πρώτα δέκα κεφάλαια. Γίνεται ομαλά και αρκετά ξεκάθαρα, ώστε ο αναγνώστης να μην μπερδεύεται και να μην χάνεται. Ξέρει που βρίσκεται ανά πάσα στιγμή και γιατί είναι εκεί.
Εκτός από την αμνησία του πρωταγωνιστή, στο βιβλίο συναντάμε και μια ηλικιωμένη κυρία η οποία διηγείται ένα γεγονός το οποίο συνέβη το 1946, όπου έγινε μια δολοφονία και εξαφανίστηκε ένα έγγραφο το οποίο αφορούσε έναν κρυμμένο θησαυρό. Ένα έγκλημα έγινε επίσης τη δεκαετία του 90. Όλα, συνδέονται με κάποιον τρόπο τον οποίο στην πορεία ανακαλύπτει ο αναγνώστης. Δολοπλοκίες, δολοφονίες, εγκλήματα βγαίνουν στην επιφάνεια καθώς ο κεντρικός ήρωας αναζητά την αλήθεια… Τη δική του αλήθεια. Μυστικά αποκαλύπτονται, πάθη δαμάζονται και η αληθινή φιλία, ο έρωτας και η αγάπη πασχίζουν να υπερισχύσουν.
Πόσο καιρό σας πήρε η συγγραφή του βιβλίου; Εκδόθηκε αμέσως; Τι δυσκολίες συναντήσατε μέχρι να φτάσει στα ράφια των βιβλιοπωλείων;
Η συγγραφή του βιβλίου μου πήρε περίπου έναν χρόνο. Αν δεν είχα τόσα να κάνω μέσα στη μέρα και δεν ήταν τόσο πιεσμένη η καθημερινότητά μου, θα τελείωνε πιο γρήγορα όπως άλλωστε θα γινόταν και με τα υπόλοιπα συγγραφικά μου έργα. Δεν πειράζει, όμως. Χαλάλι η οποιαδήποτε αργοπορία. Όλα τα σημαντικά τα οποία υπάρχουν στη ζωή μου είναι προτεραιότητά μου, έτσι η συγγραφή, αν και είναι πάθος και μανία μπορεί να περιμένει λίγο.
Μόλις ολοκλήρωσα το βιβλίο, το έστειλα στον εκδοτικό. Ο χρόνος που ακολούθησε είχε να κάνει με την επιμέλειά του, τις διαδικασίες και τα διαδικαστικά που απαιτούνται ώστε να εκδοθεί ένα βιβλίο.
Εμπόδια για να φτάσει στα ράφια… Όχι, ιδιαίτερα. Η δυσκολία βρίσκεται στην τεχνολογία που όλο κερδίζει έδαφος εις βάρος της έντυπης ύλης. Το αναγνωστικό κοινό είναι λίγο σε αναλογία με το κοινό που ασχολείται με το διαδίκτυο. Παρόλα αυτά, υπάρχουν ακόμα αναγνώστες που αγαπούν τα βιβλία και το χαρτί. Οπόταν συνεχίζω να γράφω, αρχικά για να ικανοποιήσω κάθε εσωτερική μου ανάγκη και κατόπιν για να προσφέρω την τέχνη μου στους άλλους.
Όμως, ως σύγχρονη συγγραφέας, προσπαθώ να βαδίσω με την εποχή, γι’ αυτό θα βρείτε τα βιβλία μου και σε διαδικτυακή μορφή (e-book).
Δεν περιορίζεστε στη συγγραφή μόνο της πεζογραφίας, αλλά μπαίνετε και σε άλλα «μονοπάτια», όπως στην ποίηση και το θέατρο. Είναι δύσκολη η μετάβαση από το ένα είδος στο άλλο;
Όχι, καμία απολύτως δυσκολία. Η έμπνευση είναι πάντα εκεί, έτοιμη να χυθεί στο χαρτί. Γράφω οτιδήποτε με μεγάλη ευκολία, ανάλογα με τη στιγμή και τη διάθεση στην οποία βρίσκομαι. Στα βιβλία μου εξάλλου, θα συναντήσετε διαλόγους οι οποίοι εμπλουτίζουν το κείμενο. Έτσι γίνεται και με τα θεατρικά έργα. Αποτελούνται από διαλόγους και μονολόγους και γράφονται αβίαστα και εντελώς φυσικά. Επίσης, στίχους θα εντοπίσετε στο βιβλίο μου, «Κραδασμοί στον Χρόνο».
Η πραγματική δυσκολία αγαπητέ Αντώνη δεν ήταν ποτέ στο να γράψω οτιδήποτε, διότι η φαντασία μου τις περισσότερες φορές είναι αχαλίνωτη και πρέπει να την κουμαντάρω… Όπως μιλώ γρήγορα και καμπόσο, δυστυχώς έτσι και γράφω. Και λέω δυστυχώς διότι καλός συγγραφέας δεν είναι εκείνος που μπορεί να γράψει. Είναι εκείνος που γράφει μεν καλά, αλλά μπορεί να σβήσει και να κόψει εξίσου. Δηλαδή, να «μαζέψει» τον λόγο του. Αυτό το κατάλαβα κυρίως όταν σπούδαζα Δημιουργική γραφή. Θα σας εξηγήσω πως…
Αφού πρώτα έκδωσα τρία βιβλία και έγραψα ένα σωρό κείμενα και ποιήματα, εντελώς συμπτωματικά παρακολούθησα τα μαθήματα Δημιουργικής γραφής. Οι σπουδές προέκυψαν από έναν διαγωνισμό στον οποίο είχα λάβει μέρος και είχε ως αποτέλεσμα να μπω στο πρόγραμμα με μειωμένα δίδακτρα. Με κόπο, μόχθο και αρκετή ευχαρίστηση ολοκλήρωσα τα μαθήματα και αρίστευσα.
Είμαι ευγνώμων που τα παρακολούθησα διότι εξασκήθηκα στο να μαζεύω τον λόγο μου. Τον γραπτό λόγο. Πολλές φορές μας ζητήθηκε να γράψουμε κάτι σε μόνο πέντε λεπτά ή ακόμα και σε λιγότερο χρόνο. Επίσης, αρκετές φορές η άσκηση είχε περιορισμένο αριθμό λέξεων. Έτσι έμαθα να μην έχω το ακαταλόγιστο στη γραφή μου. Για παράδειγμα, σκεφτείτε να γράφετε ένα κείμενο μόνο εκατό λέξεων, το οποίο να έχει αρχή, μέση και τέλος. Δηλαδή, πρόλογο, κυρίως θέμα και επίλογο. Να υπάρχει story, να μην χάνεται η ροή, να έχει νόημα, λόγο ύπαρξης και να διεγείρει το συναίσθημα του αναγνώστη. Ευτυχώς η αρχική δυσκολία που είχα, εξαφανίστηκε μετά από μερικές ασκήσεις.
Γενικά το πρόγραμμα βοήθησε ώστε να διευρυνθεί το συγγραφικό μου πνεύμα. Αυξήθηκαν οι γνώσεις μου και εμπλουτίστηκαν οι συγγραφικές μου δεξιότητες. Ένα άλλο όφελος είναι το ότι άγγιξα θεματολογία που ίσως να μην προσέγγιζα ποτέ.
Έτσι, προέκυψε η σελίδα που διατηρώ διαδικτυακά, Κριτικές κειμένων. Διαβάζω ένα βιβλίο ή ένα κείμενο και γράφω κριτική. Αρκετές φορές αντιστέκομαι στο να γίνω σκληρή ή επικριτική. Στόχος μου πάντα είναι να εμβαθύνω στην τέχνη του άλλου και να παρουσιάσω τα θετικά στοιχεία. Κάτι άλλο που προέκυψε μετά τις σπουδές, είναι η πρόταση από έναν εκδοτικό οίκο η οποία με τιμά ιδιαίτερα, ώστε να ενταχθώ στους επιμελητές του.
Οπόταν στην ερώτηση, πόσο εύκολη είναι η μετάβαση από το ένα είδος στο άλλο θα προσθέσω πως είναι πανεύκολη. Εξάλλου, κατά τη διάρκεια των μαθημάτων Δημιουργικής γραφής άγγιξα όλα τα είδη με πάρα πολλή χαρά. Όπως το ότι έγραψα σενάριο, μανιφέστο, παραμύθια και έκανα διασκευές και κριτικές έργων.
Ποιο πιστεύεται πως είναι το ζητούμενο για έναν συγγραφέα; Τι θα πρέπει να προσφέρει στον αναγνώστη;
Το ζητούμενο είναι να μην γράφει για τον αναγνώστη, διότι έτσι δεν θα είναι πραγματικά ελεύθερος. Θα μπαίνει σε καλούπια σκεπτόμενος, τα πρέπει και τα μη. Θα γράφει για να είναι αρεστός και τα κείμενά του να συμβαδίζουν με την εποχή. Τη μόδα και τις τάσεις της. Τα ίσως, τα αν… και ένα σωρό αμφιβολίες θα τρυπώνουν στις σκέψεις του και θα αλλοιώνουν τη γραφή του. Ο συγγραφέας πρέπει να γράφει πρωτίστως για τον εαυτό του. Να εστιάζεται στο έργο του και μόνο σε αυτό. Και αυτό δεν είναι καθόλου αλαζονικό. Θα σας εξηγήσω τι εννοώ.
Όταν γράφω δεν το κάνω για να δώσω μηνύματα ούτε για να ευχαριστήσω κάποιον. Γράφω πρώτα για εμένα! Εκείνη, τη μαγική ώρα βυθίζομαι στην ιστορία. Βρίσκομαι εκεί μαζί με τους ήρωές μου. Στον ίδιο χρόνο και στον ίδιο τόπο. Βλέπω ότι βλέπουν, ακούω ότι ακούν και μυρίζομαι τις μυρωδιές που εκείνοι μυρίζουν. Βλέπω τα ίδια χρώματα, τις ίδιες εικόνες. Παρατηρώ τις πράξεις τους και νιώθω τα συναισθήματά τους. Αν την ώρα που έγραφα σκεφτόμουν τους αναγνώστες μου τότε στο πληκτρολόγιο δεν θα βρίσκονταν μόνο τα δικά μου χέρια, αλλά και τα δικά τους.
Αφού τελειώσω το κείμενό μου το αφήνω για λίγο στην άκρη. Αποστασιοποιούμαι εντελώς και κάνω άλλα πράγματα, χωρίς να το σκέφτομαι. Κατόπιν επιστρέφω σε αυτό που έγραψα, αλλά το διαβάζω πλέον ως αναγνώστρια, όχι ως η δημιουργός του. Ίσως αυτό σας ακούγεται παράξενο, αλλόκοτο, αλλά για εμένα είναι πολύ σημαντικό. Αυτό το κάνω κυρίως πριν το παραδώσω. Τότε σκέφτομαι τον αναγνώστη μου και κάνω έναν σοβαρό απολογισμό και έναν προσεχτικό έλεγχο όσων έχω γράψει. Αναρωτιέμαι… Μήπως θίξω τον αναγνώστη μου με αυτό που έγραψα; Τον προσβάλω; Μήπως τον φέρω σε αμηχανία; Αν δεν καταλάβει τι θέλω να πω; Μήπως χρειάζεται περισσότερο συναίσθημα; Μια επεξήγηση ίσως; Αν βαρεθεί; Αν πάρει λάθος μήνυμα; Αν παρερμηνεύσει τα γραφόμενά μου; Θα απολαύσει το βιβλίο ή θα χάσει τον χρόνο του; Το τέλος της ιστορίας (είτε κακό, είτε καλό), θα τον ικανοποιήσει;
Με σεβασμό προς τον αναγνώστη μου, αλλά και προς το κείμενό μου, δεν σας κρύβω πως ίσως χρειαστούν κάποια εκλέπτυνση τα γραφόμενά μου.
Στην ερώτηση, τι θα πρέπει να προσφέρει ο συγγραφέας στον αναγνώστη, δεν θα απαντήσω λέγοντας τα τετριμμένα. Να δίνει μηνύματα, μάθηση, γνώσεις, πληροφορίες και τα λοιπά… Όχι, και πάλι όχι! Δεν πρέπει να είναι αυτός ο σκοπός. Αυτά θα δοθούν στην πορεία έτσι και αλλιώς.
Ένας συγγραφέας πρέπει να προσφέρει πρωτίστως στον αναγνώστη του, υγιή ψυχαγωγία. Γι’ αυτό δεν διαβάζει ένα μυθιστόρημα άλλωστε; Ένα ποίημα, ένα διήγημα και ούτω καθεξής; Για να ψυχαγωγηθεί! Για να περάσει την ώρα του και να την περάσει καλά. Ευχάριστα.
Σκεφτείτε το εξής σενάριο. Ένας αναγνώστης δεν απλώνει το χέρι του για να πάρει το τηλεκοντρόλ, προσπερνά την τηλεόρασή του, δεν ανοίγει την οθόνη του υπολογιστή, αφήνει στην άκρη το κινητό του, ίσως απορρίψει μια δραστηριότητα, μια έξοδο και μένει μόνος με το βιβλίο του. Εκείνος και οι σελίδες. Είτε είναι σε έντυπη μορφή είτε σε ηλεκτρονική. Αλίμονο, η επαφή με το βιβλίο να αποδειχτεί χάσιμο χρόνου.
Το βιβλίο πρέπει να ζωντανέψει και να γεμίσει ο χώρος με την ιστορία του. Αληθινή ή μυθοπλασία. Περιπέτεια, θρίλερ, ιστορική, ρομαντική, φανταστική ή οποιαδήποτε μορφή και αν έχει. Πρέπει να υπάρχει παραστατικότητα και αλληλεπίδραση με τον αναγνώστη. Άρα ένας συγγραφέας οφείλει να παρουσιάζει τα γεγονότα με τέτοιο τρόπο που να διεγείρουν τον νου και τα συναισθήματά του αναγνώστη. Στην τελική, να μην κρατά ο αναγνώστης το βιβλίο, αλλά το βιβλίο τον αναγνώστη. Και να τον κρατά σφιχτά και απολαυστικά.
Τι είδους βιβλία διαβάζετε και ποια βιβλία σας έχουν «σημαδέψει» στη ζωή σας;
Διαβάζω κυρίως περιπέτειες, βιβλία με δράση, χωρίς να αποκλείω άλλα ήδη. Επίσης, βιβλία που αν και δεν θα τα επέλεγα, μου τα έχουν προτείνει άλλοι. Λαμβάνω πολύ υπόψη τα σχόλια αναγνωστών. Είμαι μέλος σε αρκετές βιβλιομάδες και συνδέσμους και παρατηρώ τις γνώμες των άλλων. Αν σχολιάσουν θετικά ένα βιβλίο τότε θα το αναζητήσω.
Αυτό δεν σημαίνει πως συμφωνώ πάντα με τους άλλους. Το έχω παρατηρήσει άλλωστε. Βιβλίο το οποίο να ενθουσίασε κάποιον να μην άρεσε σε εμένα και αντίστροφα. Δηλαδή να άρεσε σε εμένα και να μην άρεσε σε κάποιον άλλο. Αυτό είναι απολύτως κατανοητό και σεβαστό. Ο καθένας έχει το δικό του γούστο και τη δική του αισθητική. Παρόλα αυτά τολμώ, αναζητώ και διαβάζω διάφορα ήδη.
Ένα από τα βιβλία το οποίο με έχει «σημαδέψει» στη ζωή μου, είναι το βιβλίο «ΟΚΤΩ», της Katherine Deville. Ένα πολύ δυνατό μυθιστόρημα γεμάτο δράση, μυστήριο, κυνήγι θησαυρού, γρίφους και περιπέτεια.
Και κλείνοντας, θα ήθελα να μας αναφέρετε τα μελλοντικά σας σχέδια.
Ωχ… Ένα σωρό… Τα σχέδια είναι πάντα στο πρόγραμμα και μάλιστα αρκετά, μόνο που οι ανατροπές της ζωής μερικές φορές τα αναιρούν ή στην καλύτερη τα καθυστερούν.
Προς το παρόν συνεχίζω να γράφω. Όσο και αν σας ακουστεί παράλογο ή τρελό γράφω συγχρόνως ή καλύτερα να χρησιμοποιήσω την έκφραση, γράφω παράλληλα τρεις ιστορίες οι οποίες θα εξελιχθούν σε βιβλία. Επίσης, ένα βιβλίο με διηγήματα και μερικά ποιήματα που ίσως μια μέρα γίνουν ένα συλλογικό βιβλίο. Πώς το κάνω αυτό; Βασικά είμαι αφοσιωμένη σε ένα μυθιστόρημα το οποίο βρίσκεται προς την ολοκλήρωσή του. Όμως, όταν μια σκέψη ή μια ιδέα ξεστρατίσει και μου φανεί πως ταιριάζει σε κάποιο από τα άλλα κείμενά μου, κλείνω το αρχείο, ανοίγω εκείνο που με ενδιαφέρει, γράφω και γυρίζω πίσω όταν νιώσω έτοιμη.
Καταλαβαίνετε πως υπάρχει αρκετή τρέλα στο γράψιμό μου. Το κεφάλι μου όλο και κατακλύζεται από ιδέες. Ποιο, όμως, από όλα είναι το επόμενο το οποίο θα εκδοθεί, θα έλεγα εκείνο που θα τερματίσει πρώτο. Χα, χα…
Αφού με ρωτάτε για τα μελλοντικά μου σχέδια, μου δίνετε την ευκαιρία να κάνω και μια αποκάλυψη. Τη μέρα όπου έβαλα την τελεία στο βιβλίο, «Κραδασμοί στον Χρόνο», την τελευταία τελεία, ακριβώς την ίδια μέρα συνέχισα να γράφω πάρα κάτω. Αν και το βιβλίο έχει τέλος και μάλιστα πολύ δυνατό και αρκετά ικανοποιητικό για τον αναγνώστη, ένιωσα την ανάγκη να συνεχίσω την επαφή με τους ήρωές του. Όπως υποψιάζεστε, τις περισσότερες φορές με παρασύρει στα μονοπάτια του ο ίδιος ο μύθος. Εξάλλου, το βιβλίο καταπιάνεται με ταξίδια στον χρόνο. Μπορώ να ανατρέψω τα πάντα… Πίσω, μπρος στον χρόνο και όλα γίνονται… Στην πραγματικότητα, όμως, είναι αρκετά δύσκολη και ιδιαίτερη θεματολογία, γι’ αυτό αργοπορεί η ολοκλήρωση του 2ου μέρους. Κάποια μέρα, όμως, εύχομαι να κάνει την εμφάνισή του το βιβλίο, «Κραδασμοί στον Χρόνο, Νο 2».
Μέσα στα άμεσα μελλοντικά μου σχέδια είναι και μια βιβλιοπαρουσίαση η οποία θα γίνει στις 08/06/2023, στο σπίτι της Κύπρου στην Αθήνα. Είναι μια εξαιρετική πρωτοβουλία των Πολιτιστικών Υπηρεσιών Κύπρου, για προώθηση των Κύπριων συγγραφέων και των έργων τους, στο εξωτερικό. Είμαι πραγματικά ευγνώμων γι’ αυτό και δεν σας κρύβω πως ανυπομονώ.
Θέλω να σας ευχαριστήσω και πάλι για την αποδοχή της πρόσκλησης. Η τελευταία παράγραφος είναι δική σας, μπορείτε να κλείσετε τη συνέντευξή μας με όποιον τρόπο θέλετε εσείς.
Εγώ ευχαριστώ για τη φιλοξενία και την πανέμορφη συζήτηση που είχαμε. Αυτό που κάνετε είναι αξιόλογο και σας τιμά. Ζούμε σε δύσκολες εποχές όπου όλη η υφήλιος υποφέρει. Οι δυσκολίες και η αβεβαιότητα έχουν καθίσει στο κατώφλι μας και δεν λένε να ξεκολλήσουν. Παρόλα αυτά, σε μια εποχή όπου οι άνθρωποι μάχονται για να κρατήσουν το χαμόγελό τους όρθιο, παρατηρούμε δράσεις, όπως αυτή η συνέντευξη όπου τιμάται η λογοτεχνία και προωθείται ο πολιτισμός. Χίλια μπράβο για όσα κάνετε! Εύχομαι εγκάρδια η απήχησή της «books-cy.com» να φτάσει ως τα πέρατα της γης και οι δικές σου εμπνεύσεις Αντώνη να μην στερέψουν ποτέ. Την ίδια ευχή κάνω για κάθε συγγραφέα. Η έμπνευση να ρέει σαν χείμαρρος και το αναγνωστικό κοινό να ζει δυνατές αναγνωστικές εμπειρίες.
